Νέες κατακτήσεις

Κατάκτηση 1η
Εδώ και μερικές μέρες ανακαθόμαστε... βέβαια βέβαια. Την πρώτη φορά είμασταν στο ρηλάξ μέσα στο μπάνιο ενώ η μαμά έκανε το μπανάκι της και ξαφνικά η μικρή Αννούλα έβαλε το χέρι της και κρατήθηκε από την άκρη του ρηλάξ και... ανακάθησε. Έκθαμβη η μαμά !!!!!

Βέβαια επειδή δεν μπορούμε να κρατήσουμε το σώμα μας όρθιο πέφτουμε προς τα μπροστά και μοιάζει σαν να κάνουμε ασκήσεις γυμναστικής. Μας αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι και το κάνουμε όπου βρεθούμε, κυρίως όταν καθόμαστε στον καναπέ.

Κατάκτηση 2η
Από λογάκια λέμε πολλά ακαταλαβίστικα αλλά δεν το κλείνουμε καθόλου το στοματάκι μας !!! Μετά το ακρουκρουκρου που αρέσει στη μαμά τώρα τελευταία λέμε ιιιιααααα ή ιιιιιχχααααα, ουουουουουου.

Κατάκτηση 3η
Μπουρμπουλήθρες που μας αρέσουν πολύ να της φτιάχνουμε με τις χειλάρες μας εξού και το υποκοριστικό "μπουρμπουλήθρα"

Για τα μάτια σου μόνο !!!!!

Ένας μήνας πέρασε

και εσύ είσαι 5 μηνών αγάπη μου !!!!!
Τα καταφέραμε με τις αντλησεις, θήλαστρα κλπ.
Και είμαι ευτυχισμένη γι αυτό!

Όταν γυρνάω στο σπίτι με υποδέχεσαι με κάτι τεράστια χαμόγελα και εγώ λιώνω!!!!
Σε παίρνω αγκαλιά, σε σφίγγω και ανοίγεις το στοματάκι σου ψάχνοντας ζεστασιά και εγώ ηρεμώ τόσο πολύ.....

Όταν σε παίρνω τηλεφωνο εσύ χαμογελάς που με ακούς. Έτσι λέει ο μπαμπάς, τουλάχιστον.
Τώρα είμαι στη δουλειά και μου λείπιες τόσο πολύ
Σε λατρεύω.....

Η μανούλα θα είναι πάντα μαζί σου!

Αύριο γυρνάω στη δουλειά....μελαγχολία.
Νιώθω σαν την πρώτη μέρα του σχολείου που είχαμε άγχος με τους καθηγητές. Ποιόν θα έχουμε; Είναι καλός;
Γλυκειά μου αγάπη δεν πιστεύω να με ξεχάσεις τώρα που φεύγω, έτσι;
Θα γυρίσω σε σένα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Και μέχρι να κοιμηθείς θα παίζουμε μαζί στο υπόσχομαι!
Η μανούλα πάντα σκέφτεται εσένα.
Θα μου γελάσεις όταν γυρίσω; Θα φωτιστούν τα ματάκια σου όπως παντα;
Πόσο θα ήθελα η άδεια κυήσεως να κρατούσε περισσότερο! Πόσο θα ήθελα να μην δούλευα να είμαι μαζί σου. Αλλά και έτσι θα τα καταφέρουμε! Θα δεις αγάπη μου η μανούλα θα είναι πάντα μαζί σου!
Σε λατρεύω

Περί θηλασμού και άλλων....

Όταν ήμουν στην Ιατρική Σχολή είχα διαβάσει για την post-partum depression ή ελληνιστί επιλόχειος κατάθλιψη....και αναρωτιόμουν τις αιτίες αυτής της κατάθλιψης σκεπτόμενη ότι "ναι έχεις ένα μωρό που το ηθελες και άρα ποιός ο λόγος τόσης στεναχώριας, μάλλον πρόκειται για γυναίκες που έχουν μάθει να έχουν την προσοχή στραμμένη πάνω τους και το μωρό τους ενοχλεί, εμένα δεν μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο..." και άλλα τέτοια φειδωλά σκεφτόμουνα.
Αλλά η ζωή πως τα φέρνει και "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" γιατί μου γύρισε σαν boomerang άλλο πράγμα.

Οποιος πεί ότι ο θηλασμός είναι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο...δεν ξέρει τι του γίνεται!
Και όσο και να σε προειδοποιήσουν ποτέ δεν ξέρεις. Δεν υποψιάζεσαι. Δεν έχεις ιδέα. Περνάς μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε εβδομάδες που δεν κοιμάσαι, που το βλαστάρι σου είναι μονίμως (εννοώ: μονίμως) κολλημένο απάνω σου, που αποκοιμιέται στο στήθος και την ακουμπάς στο portbebe και σε 5 λεπτουλάκια έχει ξυπνήσει και κλαίει γιατί θέλει να φάει πάλι; ξανά ;;; ΞΑΝΑ !!!!!! (κιας το έχεις τις τελευτάιες 5-6 ώρες πάνω σου, δεν έχει σημασία) γιατί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟ θηλασμό (για το μωρό, την μητέρα την ρώτησε κανείς;) και όλοι γύρω σου σε κοιτάνε με απορία "μήπως δεν έχεις γάλα;" "γιατί κλαίει το μωρό;" και άλλα τέτοια ευχάριστα και εσύ κυκλοφορείς με ένα μαλλί άλουστο, με κάτι σακούλες κατω από τα μάτια μεγέθους extra large, με ένα άγχος μόνιμο για το "τί δεν κάνω σωστά" με ένα βλέμμα που ο πρώτος που θα μιλήσει θα πεθάνει, και όταν έχεις χρόνο
σκέφτεσαι διάφορα "μήπως εγώ δεν κάνω για μαμά" ΄"μήπως μου λείπει κάποιο μαγικό γονίδιο της τέλειας μάνας" και άλλα τέτοια ωραία

Είχα αποφασίσει ότι ήθελα να θηλάσω και δύο μήνες πριν γεννήσω άρχισα να διαβάζω. Ξεκοκκάλισα όλο το Διαδίκτυο για πολύτιμες πληροφορίες. Νομίζω ότι αυτό με έσωσε γιατί θα τα είχα παρατήσει την 2η μέρα που γυρίσαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Η επιμονή και δεν ξέρω τι άλλο με έσπρωχνε να συνεχίσω.

Τελικά η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Τώρα (3,5 μήνες μετά) όταν σταματάει να θηλάζει και με κοιτάει και χαμογελάει νιώθω ότι αυτό είναι. Η ζωή είναι εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στον κόσμο όλο. Αυτή η είκονα θέλω να μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου.

Ηλιαχτίδα μου

Ήρθες και άλλαξες ΟΛΗ τη ζωή μας

Και ένα Σάββατο στις 30 Ιουνίου γεννήθηκες στις 6.30 μικρή αγαπημένη !!
Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την χαρά και την ευτυχία μας όταν σε πήρα στην αγκαλιά μου
Ο μπαμπάς σου είχε βγει έξω γιατί δεν άντεχε τις συγκινήσεις αλλά ήρθε ο παππούς σου και ήταν ο 2ος άνθρωπος που σε είδε μετά τον γιατρό
Σ'αγαπώ. Έτσι απλά.

Αυτή την εβδομάδα βγήκαμε για ψώνια με τον μπαμπά και την γιαγιά σου, σου πήραμε κούνια και καρότσι και ένα παρκοκρέβατο για την Πάρο και ένα relax, και όλα τα άλλα... Τρελαίνομαι να ετοιμάζω!

O Michi, o Paul και η παλιοπαρέα........

Ενάμιση χρόνο πριν ήμασταν όλοι μαζί στην Πάρο (Ιούλιος 2005)... Ο Paul, η Ελεάννα, ο Michele και εγώ... Δηλαδή εμείς και οι μελλοντικοί κουμπάροι μας....

Εδώ είναι μια photo με τις υπέροχες ματάρες του αγαπημένου μου σε πρώτο πλάνο....

Στην Αντίπαρο έχουμε ένα δικό μας προσωπικό παράδεισο.. Εκεί στην παραλία του Αη Γιώργη μπροστά στο Δεσποτικό... Πήγα για πρώτη φορά το 1994 και από τότε δεν ξεκόλλησα από κει. Εδώ είμαστε με την Ελεάννα με φόντο το δεσποτικό στη ταβέρνα του Μαριάνου...

Ναι είναι αλήθεια κοιτάμε λίγο σαν χαμένες αλλά το τοπίο είναι ονειρικό...

Αλλά ας έρθουμε στον φωτογράφο μας.

Τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1998 στη ΜΕΘ στο S. Eugenio της Ρώμης όπoυ εγώ ετοίμαζα την πτυχιακή μου και αυτός έκανε ειδικότητα αναισθησιολογία... Ήταν απότομος, κλειστός και μυστηριώδης...

Γίναμαι φίλοι πολλά χρόνια μετά.... όταν εγώ τελείωνα την ειδικότητα. Μετά γνώρισε τον Michele και κολλήσανε και ήρθε να μας βρει στην Ελλάδα.

Κανένας μας όμως δεν υποψιαζόταν ότι 1,5 χρόνο μετά θα μας παντρεύανε ο Paul και η Ελεάννα!!

Μια νέα ζωή μαζί !

Να συστηθούμε: Με λένε Τατιάνα και τον άντρα μου Michele (ναι είναι Ιταλός) και είμαστε 32 και 35 χρονών αντίστοιχα. Γνωριστήκαμε προ αμνημονεύτων ετών στη Ρώμη όπου σπουδάζαμε (Ιατρική και Νομική) και τελικά μετακομίσαμε στην Αθήνα.... Θέλαμε να αποκτήσουμε παιδί αρκετό καιρό και μετά από σχεδόν 2 χρόνια εντατικές προσπάθειες τα καταφέραμε και είμαι 5 μηνών έγκυος! Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!!!
Έτσι πήραμε και την απόφαση να παντρευτούμε και μετά από τον Γολγοθά (ουφ, τελείωσε) δεν βλέπουμε την ώρα να συστηθούμε με την κόρη μας. Περιμένουμε το κοριτσάκι μας τον Ιούνιο και ουσιαστικά αυτό το blog το θέλουμε για να το διαβάσουμε μαζί !

Δύο χαζογονείς to-be.....