Wednesday, October 31, 2007

Η μανούλα θα είναι πάντα μαζί σου!

Αύριο γυρνάω στη δουλειά....μελαγχολία.
Νιώθω σαν την πρώτη μέρα του σχολείου που είχαμε άγχος με τους καθηγητές. Ποιόν θα έχουμε; Είναι καλός;
Γλυκειά μου αγάπη δεν πιστεύω να με ξεχάσεις τώρα που φεύγω, έτσι;
Θα γυρίσω σε σένα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Και μέχρι να κοιμηθείς θα παίζουμε μαζί στο υπόσχομαι!
Η μανούλα πάντα σκέφτεται εσένα.
Θα μου γελάσεις όταν γυρίσω; Θα φωτιστούν τα ματάκια σου όπως παντα;
Πόσο θα ήθελα η άδεια κυήσεως να κρατούσε περισσότερο! Πόσο θα ήθελα να μην δούλευα να είμαι μαζί σου. Αλλά και έτσι θα τα καταφέρουμε! Θα δεις αγάπη μου η μανούλα θα είναι πάντα μαζί σου!
Σε λατρεύω

Saturday, October 20, 2007

Περί θηλασμού και άλλων....

Όταν ήμουν στην Ιατρική Σχολή είχα διαβάσει για την post-partum depression ή ελληνιστί επιλόχειος κατάθλιψη....και αναρωτιόμουν τις αιτίες αυτής της κατάθλιψης σκεπτόμενη ότι "ναι έχεις ένα μωρό που το ηθελες και άρα ποιός ο λόγος τόσης στεναχώριας, μάλλον πρόκειται για γυναίκες που έχουν μάθει να έχουν την προσοχή στραμμένη πάνω τους και το μωρό τους ενοχλεί, εμένα δεν μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο..." και άλλα τέτοια φειδωλά σκεφτόμουνα.
Αλλά η ζωή πως τα φέρνει και "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" γιατί μου γύρισε σαν boomerang άλλο πράγμα.

Οποιος πεί ότι ο θηλασμός είναι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο...δεν ξέρει τι του γίνεται!
Και όσο και να σε προειδοποιήσουν ποτέ δεν ξέρεις. Δεν υποψιάζεσαι. Δεν έχεις ιδέα. Περνάς μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε εβδομάδες που δεν κοιμάσαι, που το βλαστάρι σου είναι μονίμως (εννοώ: μονίμως) κολλημένο απάνω σου, που αποκοιμιέται στο στήθος και την ακουμπάς στο portbebe και σε 5 λεπτουλάκια έχει ξυπνήσει και κλαίει γιατί θέλει να φάει πάλι; ξανά ;;; ΞΑΝΑ !!!!!! (κιας το έχεις τις τελευτάιες 5-6 ώρες πάνω σου, δεν έχει σημασία) γιατί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟ θηλασμό (για το μωρό, την μητέρα την ρώτησε κανείς;) και όλοι γύρω σου σε κοιτάνε με απορία "μήπως δεν έχεις γάλα;" "γιατί κλαίει το μωρό;" και άλλα τέτοια ευχάριστα και εσύ κυκλοφορείς με ένα μαλλί άλουστο, με κάτι σακούλες κατω από τα μάτια μεγέθους extra large, με ένα άγχος μόνιμο για το "τί δεν κάνω σωστά" με ένα βλέμμα που ο πρώτος που θα μιλήσει θα πεθάνει, και όταν έχεις χρόνο
σκέφτεσαι διάφορα "μήπως εγώ δεν κάνω για μαμά" ΄"μήπως μου λείπει κάποιο μαγικό γονίδιο της τέλειας μάνας" και άλλα τέτοια ωραία

Είχα αποφασίσει ότι ήθελα να θηλάσω και δύο μήνες πριν γεννήσω άρχισα να διαβάζω. Ξεκοκκάλισα όλο το Διαδίκτυο για πολύτιμες πληροφορίες. Νομίζω ότι αυτό με έσωσε γιατί θα τα είχα παρατήσει την 2η μέρα που γυρίσαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Η επιμονή και δεν ξέρω τι άλλο με έσπρωχνε να συνεχίσω.

Τελικά η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Τώρα (3,5 μήνες μετά) όταν σταματάει να θηλάζει και με κοιτάει και χαμογελάει νιώθω ότι αυτό είναι. Η ζωή είναι εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στον κόσμο όλο. Αυτή η είκονα θέλω να μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου.

Tuesday, October 2, 2007

Ηλιαχτίδα μου


Ήρθες και άλλαξες ΟΛΗ τη ζωή μας

Και ένα Σάββατο στις 30 Ιουνίου γεννήθηκες στις 6.30 μικρή αγαπημένη !!
Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την χαρά και την ευτυχία μας όταν σε πήρα στην αγκαλιά μου
Ο μπαμπάς σου είχε βγει έξω γιατί δεν άντεχε τις συγκινήσεις αλλά ήρθε ο παππούς σου και ήταν ο 2ος άνθρωπος που σε είδε μετά τον γιατρό
Σ'αγαπώ. Έτσι απλά.