Περί θηλασμού και άλλων....

Όταν ήμουν στην Ιατρική Σχολή είχα διαβάσει για την post-partum depression ή ελληνιστί επιλόχειος κατάθλιψη....και αναρωτιόμουν τις αιτίες αυτής της κατάθλιψης σκεπτόμενη ότι "ναι έχεις ένα μωρό που το ηθελες και άρα ποιός ο λόγος τόσης στεναχώριας, μάλλον πρόκειται για γυναίκες που έχουν μάθει να έχουν την προσοχή στραμμένη πάνω τους και το μωρό τους ενοχλεί, εμένα δεν μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο..." και άλλα τέτοια φειδωλά σκεφτόμουνα.
Αλλά η ζωή πως τα φέρνει και "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" γιατί μου γύρισε σαν boomerang άλλο πράγμα.

Οποιος πεί ότι ο θηλασμός είναι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο...δεν ξέρει τι του γίνεται!
Και όσο και να σε προειδοποιήσουν ποτέ δεν ξέρεις. Δεν υποψιάζεσαι. Δεν έχεις ιδέα. Περνάς μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε εβδομάδες που δεν κοιμάσαι, που το βλαστάρι σου είναι μονίμως (εννοώ: μονίμως) κολλημένο απάνω σου, που αποκοιμιέται στο στήθος και την ακουμπάς στο portbebe και σε 5 λεπτουλάκια έχει ξυπνήσει και κλαίει γιατί θέλει να φάει πάλι; ξανά ;;; ΞΑΝΑ !!!!!! (κιας το έχεις τις τελευτάιες 5-6 ώρες πάνω σου, δεν έχει σημασία) γιατί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟ θηλασμό (για το μωρό, την μητέρα την ρώτησε κανείς;) και όλοι γύρω σου σε κοιτάνε με απορία "μήπως δεν έχεις γάλα;" "γιατί κλαίει το μωρό;" και άλλα τέτοια ευχάριστα και εσύ κυκλοφορείς με ένα μαλλί άλουστο, με κάτι σακούλες κατω από τα μάτια μεγέθους extra large, με ένα άγχος μόνιμο για το "τί δεν κάνω σωστά" με ένα βλέμμα που ο πρώτος που θα μιλήσει θα πεθάνει, και όταν έχεις χρόνο
σκέφτεσαι διάφορα "μήπως εγώ δεν κάνω για μαμά" ΄"μήπως μου λείπει κάποιο μαγικό γονίδιο της τέλειας μάνας" και άλλα τέτοια ωραία

Είχα αποφασίσει ότι ήθελα να θηλάσω και δύο μήνες πριν γεννήσω άρχισα να διαβάζω. Ξεκοκκάλισα όλο το Διαδίκτυο για πολύτιμες πληροφορίες. Νομίζω ότι αυτό με έσωσε γιατί θα τα είχα παρατήσει την 2η μέρα που γυρίσαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Η επιμονή και δεν ξέρω τι άλλο με έσπρωχνε να συνεχίσω.

Τελικά η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Τώρα (3,5 μήνες μετά) όταν σταματάει να θηλάζει και με κοιτάει και χαμογελάει νιώθω ότι αυτό είναι. Η ζωή είναι εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στον κόσμο όλο. Αυτή η είκονα θέλω να μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου.